گرمایش القایی روشی برای حرارت دادن مواد رسانای جریان الکتریکی (معمولاً فلزات) با کمک القای الکترومغناطیسی است. این روش که برای نخستین بار از سال 1920 مورد استفاده قرار گرفت، برای کاربردهای صنعتی، ترکیبی قدرتمند از سرعت، پایداری و کنترل را ارائه میکند.
اساس کار گرمایش القایی بدین صورت است که در یک سیستم الکتریکی، منبع تغذیه جریانی متناوب را به سلف یا القاگر (معمولاً از جنس مس) ارسال میکند. مادهای که میخواهیم دمای آن را افزایش دهیم داخل این سیمپیچ قرار داده میشود. با قرار گرفتن قطعهی فلزی داخل القاگر، جریانهای گردابی در حال چرخش در قطعه القا خواهند شد. این جریانها با میدان مغناطیسی ایجاد کنندهی خود مخالفت میکنند. وجود جریانهای گردابی در فلزات، باعث تلفات الکتریکی زیاد و در نتیجه تولید حرارت بالایی میگردد. هرچه فرکانس جریان متناوب بیشتر باشد، شدت جریان گردابی و در نتیجه حرارت تولیدشده بیشتر خواهد شد. بدین ترتیب، بدون آنکه قطعهی فلزی با القاگر تماسی داشته باشد، گرمایی متمرکز و دقیق، داخل قطعه (هم قطعات مغناطیسی و هم قطعات غیرمغناطیسی) ایجاد خواهد شد.